กวีนิพนธ์ของสุนทรภู่

มาถึงบางธรณีทวีโศก
ยามวิโยคยากใจให้สะอื้น
โอ้สุธาหนาแน่นเป็นแผ่นพื้น
ถึงสี่หมื่นสองแสนทั้งแดนไตร
เมื่อเคราะห์ร้ายกายเราก็เท่านี้
ไม่มีที่พสุธาจะอาศัย
ล้วนหนามเหน็บเจ็บแสบคับแคบใจ
เหมือนนกไร้รังเร่อยู่เอกา



กลอนสุนทรภู่ บางตอนจาก "ขุนช้างขุนแผน"


ถึงองค์ฐานรานร้าวถึงเก้าแสก
เผยอแยกยอดสุดก็หลุดหัก
โอ้เจดีย์ที่สร้างยังร้างรัก
เสียดายนักนึกน่าน้ำตากระเด็น
กระนี้หรือชื่อเสียงเกียรติยศ
จะมิหมดล่วงหน้าทันตาเห็น
เป็นผู้ดีมีมากแล้วยากเย็น คิดก็เป็นอนิจจังเสียทั้งนั้น



กลอนสุนทรภู่ บางตอนจาก   "นิราศภูเขาทอง"


อันข้าไทได้พึ่งเขาจึงรัก
แม้ถอยศักดิ์สิ้นอำนาจวาสนา
เขาหน่ายหนีมิได้อยู่คู่ชีวาแต่วิชาช่วยกายจนวายปราณ

กลอนสุนทรภู่ บางตอนจาก "เพลงยาวถวายโอวาท"


คลองคดลดเลี้ยวล้วน      หลักตอ
เกะกะระเรือรอ                 ร่องน้ำ
คดคลองช่องแคบพอ          พายถ่อ  พ่อเอยคนคดลดเลี้ยวล้ำ               กว่าน้ำลำคลอง


กลอนสุนทรภู่ บางตอนจาก "นิราศสุพรรณ"


 เป็นมนุษย์สุดนิยมเพียงลมปาก
จะได้ยากโหยหิวเพราะชิวหา
แม้นพูดดีมีคนเขาเมตตาจะพูดจาจงพิเคราะห์ให้เหมาะความ


กลอนสุนทรภู่ บางตอนจาก "สุภาษิตสอนสตรี"


อย่าอวดดีมีทรัพย์เที่ยวจับแจก
ทำเกี่ยวแฝกมุงป่าหาฉิบหาย
ใครจะช่วยตัวเราก็เปล่าดาย
อย่ามักง่ายเงินทองของสำคัญ
เห็นผู้ดีมีทรัพย์ประดับแต่ง
อย่าทำแข่งวาสนากระยาหงัน
ของตนน้อยก็จะถอยไปทุกวัน
เหมือนตัดบั่นต้นทุนสูญกำไร
กลอนสุนทรภู่ บางตอนจาก "สุภาษิตสอนสตรี"


แล้วสอนว่าอย่าไว้ใจมนุษย์
มันแสนสุดลึกล้ำเหลือกำหนด
ถึงเถาวัลย์พันเกี่ยวที่เลี้ยวลด ก็ไม่คดเหมือนหนึ่งในน้ำใจคน
กลอนสุนทรภู่ บางตอนจาก  "สุดสาคร"







แหล่งที่มา จากหนังสือ โวหารในวรรณคดีไทย
http://www.thaipoem.com/forever/ipage/board6259.html